Μέσα στη χρονιά, συγκεκριμμένα στις 17 Ιουλίου, απονεμήθηκε Honorary Doctorate of Arts στον βρετανό δημιουργό κόμικ Bryan Talbot (βλέπε Λούθερ Αρκραϊτ και Grandville της Jemma Press), από το Πανεπιστήμιο του Sunderland για το έργο του Alice in Sunderland (πηγή: University of Sunderland). Περσινά ξινά σταφίλια θα μου πείτε, αλλά ήταν η αφορμή για να μου ξυπνήσουν μια σειρά ερωτημάτων: Έχει νόημα να απονέμεται ακαδημαϊκός τίτλος ως βραβείο? Δεν είναι αδικία απέναντι στους ανθρώπους που δούλεψαν για αυτόν?
Πριν συνεχίσω να ξεκαθαρίσω ότι λατρεύω το έργο του Talbot και σαφώς του αξίζει διάκριση και βράβευση. Ο τρόπος είναι που με απασχολεί.
Γενικότερα έχω παρατηρήσει ότι οι τιμητικοί ακαδημαϊκοί τίτλοι δίνουν και παίρνουν, τόσο εκτός όσο και εντός των συνόρων μας. Ένα ακόμα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό (χωρίς να έχω πάλι κάτι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο) είναι οι 5 τιμητικοί διδακτορικοί τίτλοι που αποκόμισε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Δήμαρχος Αθηνών (αναφορά και στη wiki).
Τα παραδείγματα είναι αρκετά και η παράθεσή τους δεν νομίζω ότι θα εξυπηρετήσει κάτι. Το κοινό γνώρισμα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων όμως είναι ότι οι άνθρωποι που τιμήθηκαν δεν είχαν δημιουργήσει έργο με σκοπό τον εμπλουτισμό της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά με κάποιο άλλο κίνητρο.
Ο Talbot έβγαλε ένα κόμικ με την ιστορία της πόλης Suderland με σκοπό να εκφράσει μια ιδέα που είχε και να πουλήσει αντίτυπα, όχι για να μας κληρονομήσει μια ιστορική καταγραφή των γεγονότων που επηρρέασαν αυτή την περιοχή. Οι γνώσεις που αποκόμισε σίγουρα είναι αρκετές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σε θέση να τις διαλαμπαδεύσει στην ακαδημαϊκή κοινότητα μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Γιατί η διάκρισή του να μην είναι ένα ειδικό βραβείο προσφοράς, μια τιμητική πλακέτα, ένα μετάλιο του πανεπιστημίου βρε αδερφέ? Γιατί η δουλειά που του αποφέρει το βασικό του εισόδημα να είναι αυτή που παραγκωνίζει την έρευνα του 4ετούς διδακτορικού φοιτητή?
Αντίστοιχα και με τον κ. Αβραμόπουλο. Ναι μεν διακρίθηκε για τις διοικητικές του ικανότητες, αλλά το έκανε με σκοπό να πετύχει καλύτερη απόδοση στον ρόλο που είχε αναλάβει. Άλλωστε,το ίδιο δεν θα έπρεπε να πούμε και για τους CEOs πολυεθνικών? Ή μήπως πάνε πίσω οι μικροεπιχειρηματίες που κατάφεραν να επιβιώσουν της οικονομικής κρίσης με το κεφάλι ψηλά?
Μπορεί να είμαι άδικος, μπορεί το σκεπτικό μου να είναι λάθος, αλλά κάτι δεν μου κάθεται καλά, ειδικά όταν βλέπω τις τιμές (μπορείτε να τις δείτε και εσείς στο site του ΕΑΠ εδώ) που πρέπει να πληρώσει ο επίδοξος κοινός θνητός επιστήμονας στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο για να κάνει ένα "ταπεινό" μεταπτυχιακό. Η πληροφορία/ενημέρωση για το ΕΑΠ μου ήρθε via e-diva και το νέο facebook group Ελληνική Εκπαίδευση και ομολογώ ότι με φούντωσε κομματάκι.
Απόψη πάνω στο θέμα? Ανάρτηση σχολίου και μοιραστείτε τη :)
Καλό Σαββατοκύριακο!
Τα παραδείγματα είναι αρκετά και η παράθεσή τους δεν νομίζω ότι θα εξυπηρετήσει κάτι. Το κοινό γνώρισμα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων όμως είναι ότι οι άνθρωποι που τιμήθηκαν δεν είχαν δημιουργήσει έργο με σκοπό τον εμπλουτισμό της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά με κάποιο άλλο κίνητρο.
Ο Talbot έβγαλε ένα κόμικ με την ιστορία της πόλης Suderland με σκοπό να εκφράσει μια ιδέα που είχε και να πουλήσει αντίτυπα, όχι για να μας κληρονομήσει μια ιστορική καταγραφή των γεγονότων που επηρρέασαν αυτή την περιοχή. Οι γνώσεις που αποκόμισε σίγουρα είναι αρκετές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σε θέση να τις διαλαμπαδεύσει στην ακαδημαϊκή κοινότητα μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Γιατί η διάκρισή του να μην είναι ένα ειδικό βραβείο προσφοράς, μια τιμητική πλακέτα, ένα μετάλιο του πανεπιστημίου βρε αδερφέ? Γιατί η δουλειά που του αποφέρει το βασικό του εισόδημα να είναι αυτή που παραγκωνίζει την έρευνα του 4ετούς διδακτορικού φοιτητή?
Αντίστοιχα και με τον κ. Αβραμόπουλο. Ναι μεν διακρίθηκε για τις διοικητικές του ικανότητες, αλλά το έκανε με σκοπό να πετύχει καλύτερη απόδοση στον ρόλο που είχε αναλάβει. Άλλωστε,το ίδιο δεν θα έπρεπε να πούμε και για τους CEOs πολυεθνικών? Ή μήπως πάνε πίσω οι μικροεπιχειρηματίες που κατάφεραν να επιβιώσουν της οικονομικής κρίσης με το κεφάλι ψηλά?
Μπορεί να είμαι άδικος, μπορεί το σκεπτικό μου να είναι λάθος, αλλά κάτι δεν μου κάθεται καλά, ειδικά όταν βλέπω τις τιμές (μπορείτε να τις δείτε και εσείς στο site του ΕΑΠ εδώ) που πρέπει να πληρώσει ο επίδοξος κοινός θνητός επιστήμονας στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο για να κάνει ένα "ταπεινό" μεταπτυχιακό. Η πληροφορία/ενημέρωση για το ΕΑΠ μου ήρθε via e-diva και το νέο facebook group Ελληνική Εκπαίδευση και ομολογώ ότι με φούντωσε κομματάκι.
Απόψη πάνω στο θέμα? Ανάρτηση σχολίου και μοιραστείτε τη :)
Καλό Σαββατοκύριακο!
