Τις τελευταίες μέρες υπήρχε ένα κάποιο τσίτωμα - το είχα αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση ότι ο Οκτώβρης είναι ζόρικος μήνας. Σιγά-σιγά ο κίνδυνος καψίματος περνάει, οι αντοχές επανέρχονται και μαζί τους ανακάμπτει και ο γράφων.
Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα απόγευμα που, μέσα στην απλότητά του, ήταν από τις βασικές στιγμές αναπτέρωσης της ψυχολογίας μου.
Τελείωσα το απόγευμα απ΄τη δουλεια, λίγο κουδουνισμένος (ήταν ένα query που δεν έστρωνε με τίποτα) αλλά δεν είμαστε πρωτάρηδες σε τέτοια. Τελείως ρομποτικά επέστρεψα σπίτι, μπανάκι, φαγητό με ένα ακόμα επεισόδιο Seirei no Moribito, λίγη κουβέντα για τα της μέρας και τσουπ, είχε πάει περίπου 8.
Ήμουν έτοιμος ν'ανοίξω το pc, συνεχίζοντας έτσι μια απογευματινή ρουτίνα που ένιωθα να με έχει ψιλοκάψει. Ωπ. Break. Το power του μηχανήματος παραμένει σβηστό. Συνειδητοποιώ ότι είναι από τις φορές που δεν ακούγεται σχεδόν κανένας θόρυβος μέσα στο σπίτι.
Ανοίγω το στερεοφωνικό και το ψηφιακό γραμμόφωνο (aka ipod). Επιλογή Genre: Jazz. Artist: John Coltrane. Play All. Ξεκινάει με το Blue Train. Εξαιρετική αρχή. Έτοιμο το μουσικό χαλί και καλύψαμε την ακοή.
Στη συνέχεια κάνω μία βόλτα από τη βιβλιοθήκη και τη στίβα με τα αδιάβαστα κόμικ. Ουσιαστικά δεν ήταν βόλτα. Ήξερα τι διάθεση είχα και κράταγα φυλαγμένα 2 άλμπουμ ακριβώς για μια τέτοια περίπτωση. Torpedo 1936 και Ομίχλη Στη Γέφυρα Του Τόλμπιακ. Κλείσαμε άλλες 2 αισθήσεις.
Μου έμεναν οσμή και γεύση. Το 10άρι Bushmills έδενε εξαιρετικά στη διάθεση. Ελαφρύ malt με μια ιδέα βανίλιας στη γεύση γέμισε το ουισκοπότηρο τύπου σωλήνα με το χρυσοκίτρινο χρώμα του.
Καναπές και ανάγνωση.
Το Torpedo έχει..., πώς να το πώ... σου δίνει την αίσθηση ότι κάθε πρόβλημα μπορείς να το λύσεις αρκεί να πάρεις τον έλεγχο της ζωής σου και να κλωτσήσεις κανα-δυο στερεότυπα. Κάνε αυτό που χρειάζεται, μείνε σωστός στις δικές σου, και μόνο, αρχές. Εξαιρετικό ανάγνωσμα πρώτου προσώπου και απίστευτη εκτόνωση. Μετά από αυτό ένιωσα αρκετά πιο χαλαρός.
Πλέον έπαιζε το I'm Old Fashioned. Άκουσα περίπου το μισό χωρίς να κάνω τίποτα άλλο.
Όταν πλέον τελείωνε η τρομπέτα του Lee Morgan έπιασα την Ομίχλη. Νουάρ ιστορία στο Παρίσι του '56. Χρειάζεται να πω περισσότερα? Σε κάποια στιγμή απλά είχα βυθιστεί στις σελίδες του, απολαμβάνοντας μια ιστορία μυστηρίου δωσμένη με μαεστρία, που μετέδιδε με εξαιρετικό τρόπο το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής.
To Giant Steps είχε πάρει τη μουσική σκυτάλη ώρα τώρα.
Δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω. 1 ώρα μετά ένιωθα άλλος άνθρωπος, ένιωθα ότι είχα "αδειάσει" από το φόρτωμα και το κάψιμο των ημερών.
Μιας και είχα μπει σε αυτή τη διάθεση βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω. Είπα να πειραματιστώ λίγο με το Χαμένο Φάσμα, ένα ελληνικό άλμπουμ με λίγο κοινότυπο σενάριο κατά την άποψή μου, που κατάφερε παρ'όλ'αυτά να με κρατήσει τόσο με το εξαιρετικό σχέδιό του όσο και με την αίσθηση μελαγχολίας που απέπνεε. Σίγουρα δεν μετάνιωσα που το διάβασα, αν και ολοκληρώνοντάς το θεώρησα ότι η βραδιά έπρεπε να κλείσει και να διατηρήσω αυτή την εξαιρετική διάθεση που μου είχε μείνει.
Μετά από κανένα μισάωρο επέστρεψα στις συνηθισμένες μου ενασχολήσεις. Αυτό το διάλειμμα όμως με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα ακούγοντας το pc να γουργουρίζει μασουλώτας μερικά ακόμα κιλοβάτ ενέργειας.
Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε!
